به گزارش پايگاه اطلاع رساني لبيك، يكي از شاگردان و دوستان نزديك فقيه عارف حضرت آيت الله حاج ميرزا عبدالكريم حق شناس در گفت وگوي تلفني خبرنگار لبيك با ايشان، خاطره اي ناگفته و درس آموز را از آن عالم رباني بيان كرد كه در ذيل از نظرتان مي گذرد:

آقاي ر- ل گفت: مرحوم حاج آقا (آيت الله حق شناس) هنگامي كه مي خواستند به مكه مشرف شوند در فرودگاه مهرآباد از پرواز جا ماندند و مجبور شدند براي پرواز بعدي، به صورت تنها اعزام شوند.

ايشان پس از پياده شدن از هواپيما در عربستان (مكه) به دليل اينكه كسي ايشان را نمي شناخت و كاروان خود را نيز گم كرده بود و ايشان نيز نمي دانست كه محل اسكان كاروان و همراهان كجاست سوار بر تاكسي مي شوند و راننده تاكسي نيز ايشان را در كنار يك كارواني پياده مي كند و در طي اين مسير برخورد احترام آميزي نيز با ايشان صورت نمي گيرد.

حتي آن كاروان جايي مثل انباري كه پياز و سيب زميني و.. در آن مكان بود را در اختيار آيت الله حق شناس قرار مي دهد و مي گويند شما زائر ما نيستي!

آيت الله حق شناس كه به دليل كهولت سن و وضعيت جسماني از يك طرف وبرخورد نامناسب افراد باايشان “مضطر” شده بودند، در همان مكان (انباري هتل) به وجود مقدس صاحب الزمان (عج) توسل پيدا مي كنند.

آيت الله حق شناس مي گويد:

تا به حضرت حجت (عج) توسل پيدا كردم، آقا (عج) تشريف آوردند، بلند شدم، تمام قد ايستادم، ايشان به من لبخندي زدند و 15 دقيقه آقا امام زمان را نگه داشتم و خدمتشان گزارش دادم كه من از پرواز جاماندم، راه را گم كردم و…با من بدرفتاري كردند به من اين چيزها را گفتند و مي گويند تو از ما نيستي ….، حضرت (عج) در طول اين مدت كه به ايشان گزارش مي دادم و درد و دل مي گفتم تمام عرايض بنده را مي شنيدند، پس از پايان عرايضم، حضرت حجت تشريف بردند، با رفتن امام زمان، ناگهان درب انباري باز شد و سر كنسول ايران در جده وارد شد و گفت كه شما كجا بوديد و ما دنبال شما بسيار گشتيم و…

سپس؛ آقاي ر- ل پس از بيان اين خاطره به نقل از آيت الله حق شناس ادامه داد:

اين در حالي بود كه هيچ كس نمي دانست آيت الله حق شناس كجا هستند سپس با عزت و احترام فراوان با ايشان برخورد مي شود و همه امكانات مهيا مي شود.

آيت الله حق شناس پس از بيان اين خاطره مي فرمودند:

هر شخص مضطري در هر مكاني كه باشد به حضرت بقيه الله متوسل شود، خود حضرت تشريف مي آورند…

چهارده سال بیشتر نداشت . برای اعزام به جبـــــهه باید والدینش رضایت نامه می دادند .

پدرش چندسال پیش به رحمت خدا رفته بود.

رضایت نامه را گذاشت جلوی مـــــادرش.

«چه امضا بکنی، چه امضا نکنی من می روم!

اما اگر امضا نکنی من خیالم راحت نیست، شاید هم جنازه ام پیدا نشود.»

در دل مـــــادر آشوبی به پا شد، رضایت نامه را امضا کرد.

پسر از شدت شوق سر به سر مـــــادرش گذاشت ودست مـــــادر رابوسید وگفت :

« جنازه ام را که آوردند، یه وقت خودت را گم نکنی؛ بی هوش نشی ها، چـــــادرت را هم محکم بگیر!»