سلام علیکم

مرحوم شیخ انصاری، ایشان لباس طلبه ها را می گرفتند می شستند، از حیث تقوا مثل ایشان بنده نشنیدم. کتاب هایی را که نوشتند کسانی که بخوانند و بفهمند را، اجازه اجتهاد به آنها می دهند.


از اولیای الهی بود، تشرف اختیاری محضر امام زمان داشت، لباس طلبه ها رو می گرفت می شست؛ من لباسهاتون رو بشورم شما درستان را بخوانید، عجیب بوده است، تواضع ها؛ اینها بزرگان ما بوده اند، اینا سرمشق به ما می دادند. حالا اهل بیت بجای خود؛ همین اخیرا همین جاها همینطوری بودند، ما باید همینطور باشیم متواضع باشیم.


آن وقت ضد این صفت تواضع، تکبر است، آیات متعددی در مذمت تکبر، خود پسندی و خودمحوری است، خودش را بزرگتر از همه بداند، تکبر اینست، وقتی هم راه می رود هی شانه هایش را تکان بدهد و حاضر نیست یه خورده بگردید با هم،

آیاتی که هست «وَلَا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحًا إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ» خدا دارد میگه ها ، چیه در زمین داری راه میری؟ متکبرانه راه میری؟ نمی توانی زمین را بشکافی، نمی رسی هر مقدار هم تکبر کنی به اندازه کوهها نمیشی، کوهها از تو بزرگتره.
خدا میگه ها، من نمیگم، مذمت میکنه متکبرین را، چی داری آقا؟ چهارتا اصطلاح بلد شدی حالا افتخار می کنی به بنده های خدا؟ کمال خودته، یاد گرفتی، خودت داری استفاده می کنی، چه کار داره به من؟


آیه دیگری هست «ادْخُلوا أَبوابَ جَهنَّمَ خالِدینَ فیها فَبِئْسَ مَثَوی المُتکبِّرین» متکبرین را داخل کنید در جهنم اینها را، بد جایگاهی است جهنم برای متکبرین. در روایات متعدد دارد در روز قیامت متکبرها به صورت مورچه خلق می شوند، این مورچه ریز زرد رو
دیدی همانها، زیر دست و پا مردم، آنجا هم که خیلی شلوغه!


ان شاالله میریم می بینیم، اولین و آخرین جمع شده اند برای حساب و کتابهایشان ، با آن وحشت و اینها، کسی به کسی نیست، این متکبران هم مثل مورچه زیر دست و پای مردم دارن له می شوند اما دیگه اونجا مرگ نیست، فریاد می کشد ولی خبری نیست، بعد که اهل بهشت می روند در بهشت و اهل جهنم می روند در جهنم ، بعد یک عده ای جاروب می کنند عالم قیامت را، این مورچه ها را می ریزند در جهنم.

در محضر درس آیت الله ناصری

داستان جالبی است از اهمیت حضرت حجت به انجام فرایض :
زهري می گوید:
من تلاش فراوانی براي زیارت حضرت صاحب الامر داشتم؛ اما به این خواسته نرسیدم. تا آن که به حضور »
محمد بن عثمان عمروي نایب دوم حضرت در غیبت صغري رفتم و مدتی ایشان را خدمت نمودم. روزي التماس
کردم که مرا به محضر آن حضرت برساند.
قبول نکرد؛ ولی چون زیاد تضرع کردم، فرمود: فردا، اول روز بیا.
روز بعد، اول وقت به نزد او رفتم. دیدم شخصی آمد که جوانی خوشرو و خوشبو در لباس تجار همراه او بود و جنسی با
خود داشت.
در این جا عمروي به آن جوان اشاره کرد، که این است آن کسی که می خواهی.
من به حضور آن حضرت رفتم و آنچه خواستم سؤال کردم و جواب شنیدم.
بعد حضرت، به در خانه اي که خیلی مورد توجه نبود، رسیدند و خواستند داخل آن خانه شوند که عمروي گفت: اگر
سؤالی داري بپرس، که دیگر او را نخواهی دید.
رفتم که سؤالی بپرسم؛ اما حضرت گوش ندادند و داخل خانه شدند و فرمودند:
ملعون است، ملعون است، کسی که نماز مغرب را تا وقتی که ستاره در آسمان زیاد شود، تأخیر اندازد.
. ملعون است، ملعون است کسی که نماز صبح را تا وقتی که ستاره ها غایب شوند، تأخیر اندازد


حالا فرض کنید حضرت فقط همین یک موضوع را امر کرده باشد ، به نظر شما چند تن از ما شامل این موضوع خواهیم بود
بگذریم از این که دهها دستور در موارد دیگر به ما رسیده و همگی به دست فراموشی سپرده شده اند
​

آن طلبه با نهایت ناراحتی می گوید آقا فرمود: لازم نیست ما چند دقیقه به شما وقت ملاقات بدهیم، شما تهذیب نفس کنید من خودم نزد شما می آیم.



حجت السلام قدس[از شاگردان آیت الله العظمی بهجت] می گوید: روزی آقا [آیت الله العظمی بهجت] فرمودند:

در تهران استاد روحانیی بود که لُمعَتین را تدریس می کرد، مطلع شد که گاهی از یکی از طلاب و شاگردانش که از لحاظ درس خیلی عالی نبود، کارهایی نسبتاً خارق العاده دیده و شنیده می شود.

روزی چاقوی استاد (در زمان گذشته وسیله نوشتن قلم نی بود، و نویسندگان چاقوی کوچک ظریفی برای درست کردن قلم به همراه داشتند ) که خیلی به آن علاقه داشت، گم می شود و وی هر چه می گردد آن را پیدا نمی کند و به تصور آنکه بچه هایش برداشته و از بین برده اند نسبت به بچه ها و خانواده عصبانی می شود، مدتی بدین منوال می گذرد و چاقو پیدا نمی شود. و عصبانیت آقا نیز تمام نمی شود.

روزی آن شاگرد بعد از درس ابتداءً به استاد می گوید:

«آقا، چاقویتان را در جیب جلیقه کهنه خود گذاشته اید و فراموش کرده اید، بچه ها چه گناهی دارند.» آقا یادش می آید و تعجب می کند که آن طلبه چگونه از آن اطلاع داشته است.

از اینجا دیگر یقین می کند که او با (اولیای خدا) سر و کار دارد، روزی به او می گوید: بعد از درس با شما کاری دارم. چون خلوت می شود می گوید: آقای عزیز، مسلم است که شما با جایی ارتباط دارید، به من بگویید خدمت آقا امام زمان(عج) مشرف می شوید؟
استاد اصرار می کند و شاگرد ناچار می شود جریان تشرف خود خدمت آقا را به او بگوید. استاد می گوید: عزیزم، این بار وقتی مشرف شدید، سلام بنده را برسانید و بگویید: اگر صلاح می دانند چند دقیقه ای اجازه تشرف به حقیر بدهند.

مدتی می گذرد و آقای طلبه چیزی نمی گوید و آقای استاد هم از ترس اینکه نکند جواب، منفی باشد جرأت نمی کند از او سؤال کند ولی به جهت طولانی شدن مدت، صبر آقا تمام میشود و روزی به وی می گوید: آقای عزیز، از عرض پیام من خبری نشد؟ می بیند که وی ( به اصطلاح ) این پا و آن پا می کند. آقا می گوید: عزیزم، خجالت نکش آنچه فرموده اند به حقیر بگویید چون شما قاصد پیام بودی ( و ما علی الرسول إلا البلاغ المبین)

آن طلبه با نهایت ناراحتی می گوید آقا فرمود: لازم نیست ما چند دقیقه به شما وقت ملاقات بدهیم، شما تهذیب نفس کنید من خودم نزد شما می آیم..